यो घडी, जब घाम सुन्तला रंगको हुन्छ र उज्यालोले बादलमा रङहरू फैलाउँछ, परेवाहरूका बथानहरू आफ्नो चुच्चोमा चारोका दाना च्याप्दै आगोका पखेटाहरू फैलाएर खुला आकाशतिर उड्छन्।

साँझ परेपछि, चमेराहरू बरगदका हाँगाहरूमा टाँसिन्छन्, र सुनसान रात एक घातक कानाफूसी जस्तो सुनिन्छ।

मौनताको आवाज सुनेर सबै चराहरू घरमा आउँदैनन् – जंगलमा गहिरो प्रतिध्वनि गुन्जिन्छ।भोका गिद्धहरू माछाको खोजीमा तालको गहिराइमा डुबेका छन् तर मेसिनजस्ता कारखानाले गाईको सप्लिमेन्ट उत्पादन गरेपछि तीमध्ये धेरै बेपत्ता भएका छन् ।

गाईको दानामा मिसाइएको गाईवस्तुको निद्रावश खानेकुरा खाँदा गिद्ध कमजोर भएको र मरेको गाईको मासु टोक्ने क्रममा विषाक्त मृत्यु भएको हो । अधिक र अधिक शहरहरूले आइसक्रिम केक चाट्दै गर्दा, डेरी मेसिनहरूको स्टक बाहिर जान्छन्।

गाईवस्तुहरू राम्रा दुग्ध उत्पादकहरूमा परिणत भएपछि, गिद्धहरू जस्तै पुरुषहरूले आइसक्रिम र मिल्कसेकको मिठास भन्दा बढी खर्चालु र्‍याल चुहाउन थाले। र्‍याल हिमनदीहरू जस्तै बग्दा यी गिद्धहरूको चुच्चो जमेर बरफ हुन थाले। एक-एक गरेर तिनीहरू धुलोमा ढल्दै गए।

गाउँहरू सहरमा परिणत हुँदै जाँदा गिद्दहरुलाई सर्लक्क निल्छन्न भने कहीँ कतै सहरहरूमा नया प्रजातिका गिद्दहरु मौलाउँछन्।

गिद्दे स्वभाव आखिर मानिसमा निहित हुनु पछाडिको को कारण सहरको चहलपहल, अत्यासलाग्दो प्रतिस्पर्धा, र बाँच्ने भोक हुन्।

जसरी गाउँबाट छाप्रोहरु भत्किएर कंक्रिटको भवनहरू खडा हुन्छन् गिद्धहरु बसाई सर्न नजिकैको जंगल तर्फ तेज रफ्तारमा उडान भर्छन्।

जब जंगलमा पुँजीवादी र उपभोक्ता मुखी अर्थतन्त्रले डढेलो लाउँछ तब गिद्दे मानिसको चिन्तन गर्ने क्षमता घट्छ अनि ऊ सहरको भुमरीमा परेर कतै निस्सासिएर मर्छ।

-सुरभि रेग्मी